اکثر هواپیماها دارای موتور می باشند. موتور هواپیماها باعث حرکت آن ها به سمت جلو شده و حرکت هوا روی بال های آن ها باعث ایجاد نیروی برا و بالا رفتن هواپیما می شود. گلایدرها و کایت ها فاقد موتور می باشند. گلایدرها در صورتی که در هوا در حال پرواز باشند می توانند به پرواز خود ادامه دهند. کایت ها نیز برای پرواز باید به نقاط مرتفع مانند قله کوه یا تپه های بلند برده شوند. وقتی که یک گلایدر یا کایت به پرواز در آید می تواند برای مدتی در هوا بماند و به حرکت خود ادامه دهد تا این که آرام آرام ارتفاع کم کرده و روی زمین بنشیند.
گلایدر:
گلایدر برای بالا رفتن باید توسط یک طناب کشیده شود. عمل کشیدن اولیه گلایدر و پرواز دادن آن را می توان توسط یک هواپیمای قوی تر یا یک وینچ انجام داد و پس از ارتفاع گرفتن گلایدر این طناب رها می گردد.
بال های گلایدر دراز و نازک می باشند یا بتوانند نیروی لیفت زیادی را در سرعت های پایین برای گلایدر فراهم کنند. بال های گلایدر نیز مانند سایر هواپیماها از ایر فویل ساخته می شود. بدنه گلایدر از چوب و فایبر گلاس سبک ساخته می شود و پوشش روی سر نشین نیز از پلاستیک سبک ساخته می شود.
اجزاء گلایدر را در شکل زیر مشاهده می کنید.
گلایدر ها و کایت ها چگونه پرواز می کنند؟
سطوح مسطح و تیره رنگ موجود بر سطح زمین مانند خاک های کشاورزی، جاده های اسفالت شده، سقف خانه ها و… در طول روز مقدار زیادی حرارت از خورشید جذب می کنند و هوای بالای خود را گرم می کنند و باعث می شوند جریان هایی از هوای گرم از روی آن ها به سمت بالا بر قرار شود.
گلایدرها و کایت ها بسیار سبک وزن می باشند و می توانند با چرخیدن و دور زدن بر فراز این جریان های هوای گرم ارتفاع بگیرند. جریان های رو به بالا هوا در جاهایی که هوا مجبور می شود به بالا حرکت کند نیز شکل می گیرند مانند نواحی شیب دار و دامنه قله ها و کوه ها.
کایت ها:
کایت ها نیز مانند گلایدرها و سایر هواپیماهای بال دار تنها زمانی می توانند پرواز کنند که با سرعت در حرکت باشند و هوا بر روی بال آن ها با سرعت حرکت نماید.
برای آغاز پرواز با کایت باید آن را به ارتفاع برده و به سمت پایین پرید.
حرکت کایت به وسیله میله کنترلی آن، کنترل می گردد. با تکان دادن این میله محل بدن فرد سوار بر کایت و زاویه بال ها را تغییر می دهد. برای مثال فشار دادن میله به جلو باعث ارتفاع گرفتن و کشیدن آن باعث کم کردن ارتفاع می گردد.
